Het verhaal van Els

Hallo iedereen,

Ik was een meisje dat heel snel kon lezen en schrijven. In het eerste leerjaar was al het vrij snel duidelijk dat ik hierin ten opzichte van mijn leeftijdsgenoten verder stond en tegen Kerstmis kreeg ik al boekjes om te lezen en schrijfoefeningen voor het derde leerjaar. Ik vond dat eigenlijk niet zo fijn, want ik mocht ook niet meer “mee doen” met de rest van de klas. Langs de andere kant weet ik dat onze juf dit ook maar deed om mij genoeg uitdaging te geven en het beste met mij voorhad. Nu ben ik ze ergens dankbaar, want ze merkte toen wel vrij snel op dat ik hierin talent had.

Deze trend zette zich ook verder, ik ging elke week braaf naar de plaatselijke dorpsbibliotheek om het maximum aan boeken te halen. De bibliothecaris liet vrij snel toe dat ik er meer mocht meenemen en zelfs die waren snel uitgelezen. Op de duur zat ik als 10-jarige dan ook al in de categorie 14+ en volwassenen. Dat was voor mij geen enkel probleem en die van mijn leeftijd had ik toch allemaal al gelezen, zelfs wanneer de bibliothecaris boeken voor me mee nam uit “de grote bib in de stad”.

Toen ik 12 was en dus ook naar de middelbare school ging in Mechelen zelf, mocht ik van mijn ouders eindelijk naar die grote bibliotheek gaan. Zalig vond ik dat. Als ik tegen mijn moeder zei dat ik naar de bib ging, wist ze dat ze me eerste uren niet zou terugzien. Al die boeken: ik vond het hemel op aarde. Dat vind ik nog steeds. De rijen boeken hebben iets heel rustgevend, de stilte daar is vrij welkom en weten dat je zoveel boeken kan vastnemen en bovendien ruiken geeft me net geen orgasme.

In de laatste jaren van mijn middelbaar werd Nederlands mijn lievelingsvak. Ik haalde daar ook vlotjes 90% voor. Literatuurstudie, boekbesprekingen, … ik deed het allemaal zonder morren en zelfs met heel veel plezier. Onze lerares Nederlands begon elke les met een gedicht en we mochten ook zelf met taal experimenteren. En hoewel ik zo een kind was dat al van kleins af aan in een dagboek schreef, massa’s pennenvrienden had en eigen gedichtjes schreef, kreeg ik toen ook voor het eerst te horen dat ik talent om te schrijven had.

Op mijn 18de koos ik ondanks deze grote passie voor verpleegkunde, dat was ook een “degelijk beroep”, weet je wel. Eigenlijk wilde ik psychologie studeren, maar omstandigheden duwden me richting Hogeschool. Ik koos dan wel heel bewust voor psychiatrische verpleegkunde, dat is immers een andere passie van mij. Geestelijke Gezondheid en de psyché van de mens. Waarom doet een mens wat hij doet? Ik vond en vind het nog steeds enorm intrigerend. Door gezondheidsproblemen en een verkeersongeval, kon ik de job van verpleegkundige niet meer uitvoeren en drong jobheroriëntering zich op.

Ondertussen schreef ik meer en meer en was ik onder andere een blog begonnen. Ik schrijf ook voor de Spiegel, het magazine van UilenSpiegel, het patiëntenmagazine van UPC Duffel, het Kinderwensmagazine en schrijf op vraag ook gastblogs, artikels voor magazines, ik deed mee aan poëziewedstrijden en ik schreef zelfs al mee aan een theaterstuk.

Ik twijfelde tijdens deze jobheroriëntering dus lang tussen terugkeren naar de hulpverlening en het schrijven. Ik begon terug te studeren en wilde mijn oorspronkelijke droom gaan waarmaken. Eindelijk zat ik op de universiteit en studeerde ik alsnog psychologie.
Maar waarom zou ik daarom niet kunnen schrijven? Ik kon toch nog steeds schrijfster en redactrice in bijberoep worden? Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam een jobcoach onder de arm (want ik had geen flauw idee waar te beginnen) en ging ervoor.

Daarna ging ik ook de passie die ik vind in mijn job als hulpverlener en de passie van het schrijven combineren en begon ik schrijftherapie te geven. In de lockdown van 2020 begon mijn droom meer en meer vorm te krijgen en gaf ik ook mijn eerste masterclass schrijftherapie. Zoals alles was ook hier online de norm en diende dit via ZOOM te gebeuren. Hoewel ik zelf niet meteen de voorkeur geef aan digitale therapie, ontdekte ik hier zo ongewild ook mogelijkheden van en leerde ook ik hierin bij.

Ooit zei ik als kind dat ik later schrijfster wilde worden, als tiener wilde ik dat nog steeds maar dacht ik dat het nooit zou lukken. Als twintiger stak ik het idee in de kast. Vandaag en als dertiger kan ik zeggen: ik ben schrijfster. Bovendien verbind ik mijn passie voor het schrijven aan mijn drijfveer in het leven. Ik koos namelijk ook ooit met reden voor de hulpverlening. Ik droom mijn leven niet langer, ik leef mijn droom!

Groeten,
Els