Geluk van korte duur

Dit bericht verscheen ook in De Morgen en Gazet van Antwerpen.

Deze week kwam me toch droevig nieuws aan de oren. En oké, naast de oorlog in Oekraïne en de ellende die onze Waalse landgenoten te beurt is gevallen, valt dit waarschijnlijk in het niets. Op zich zou je het zelfs een hilarisch nieuwsbericht kunnen noemen. Nieuwe single Guido Belcanto niet te horen op openbare radio: “Vroegtijdige zaadlozing is nochtans herkenbaar onderwerp”. 

Op 18 maart is de nieuwe single van Guido Belcanto verschenen, het is een duet met zangeres Petra Wilhelmina. Op de openbare radiozenders zal het nummer niet te horen zijn. De exacte reden wordt niet gegeven, maar vermoedelijk ligt de expliciete tekst ten grondslag aan deze beslissing.

Het laatste wat je kan zeggen, is dat er om de pot wordt gedraaid in dit nummer: “Als ik jou zo zie liggen met jouw wellustige lijf, alleen al naar jou zien en ik weet met mezelf geen blijf.” Net zoals: “Ik weet, als ik in jou kom, verspeel ik veel te snel al mijn vuur. Voor een man is het geluk van korte duur.”  Persoonlijk hou ik wel van directe en onverbloemde communicatie, al heb ikzelf ook al met scha en schande ondervonden dat niet iedereen dat apprecieert.

We leven hoe dan ook  in vreemde tijden. Het is een tijd waarin zogezegd alles kan. Ogenschijnlijk dragen we de persoonlijke vrijheid hoog in het vaandel: we mogen relaties hebben met wie we willen, we mogen onze seksuele fantasieën uit de doeken doen en over het algemeen lijkt het alsof mensen niet moeilijk meer doen over hoe anderen aan liefde en seks komen.

Tegelijkertijd komt er samen met deze openheid een overdreven moraliserend tegengeluid. Het opgeheven vingertje is deze dagen harder dan ooit tevoren aanwezig. Het ene heeft met het andere te maken. Niet zo lang geleden zei een 18-jarige jongeman me dat hij een vrouw knap vond. Meteen daarna keek hij verschrikt op en vroeg hij me of hij dat wel mocht zeggen. Het was toch niet té seksistisch? In zulke tijden leven we dus: jonge mensen hebben zelfs schrik om te zeggen dat ze iemand knap vinden. Dat staat in schril contrast met de zogezegde vrijheid die gepredikt wordt.

Zoek ik het te ver of speelt deze dubbele moraal mee in deze beslissing? Het lijkt soms alsof we met argwaan kijken naar spontane liefde en het daar bijhorende liefdesspel. Want laat ons wel wezen: dit liedje is niet grof, het is niet aanstootgeven, het is niet beledigend, … Het gaat gewoon over het bedrijven van de liefde. Een vriendin haalde gisteren nog terecht aan dat Lil Kleine wel alle hitlijsten mocht domineren met zijn bitch, die een beetje mocht chillen. Die tekst zou ik wel grof, beledigend en aanstootgevend durven noemen. Toch werd dat enkele jaren geleden zot gedraaid.

Zou het dan ondertussen zo ver zijn? Dat de VRT openheid over seks problematisch vindt? Is deze dubbele moraal nu effectief de norm geworden? Zelf met kunst bezig zijnde, vind ik dat problematisch. Volgt hierop dan ook het stoppen met bepaalde programma’s, het sluiten van voorstellingen en exposities, het weghalen van de boeken van Gerard Reve uit bibliotheken, etc. Laten we het echt zo ver komen?

Nee toch? Ik heb daarom het volgende voorstel. Laten we de kracht van sociale media gebruiken. Als de radio het niet wil draaien, hebben we die troef nu wel in handen. Als we nu eens allemaal dit liedje op sociale media delen met de hashtag #ikwilditopderadio. Dan valt dit liedje alvast niet in dovemansoren.